Alvin Jett is een zogenoemde laatbloeier. Hij begon pas gitaar te spelen op zijn twintigste. Maar van dan af stopte hij niet meer. Geboren in East St. Louis entertainde hij de metropool St. Louis gedurende vijfentwintig jaar. De nodige ervaring deed hij op bij Tommy Bankhead & The Blues Eldorados. Met zo’n tweehonderd gigs per jaar leer je snel bij. Want hij opstak aan bluestechnieken bij Bankhead, wendde hij al snel aan, om er zijn authentieke stijl uit te kneden, die best opvalt tussen de legioenen gitaristen die staan te drommen op deze aardkloot.

In 1999 richtte hij The Phat Noiz Blues Band op. Saxofonist Frank Bauer verliet zijn band Blues Attitude om hem te vervoegen. Met Corey ‘Woody’ Woodruff erbij op drums en Matt Davis op bass was de band voltallig. Samen zetten ze een geslaagde fusie op poten van blues, rhythm & blues, funk en jazz.

“Wet My Beak” is de titel van de eerste CD die de band in eigen beheer uitbracht in  2005. In 2006 volgde “Milk and Cookies”, eveneens in eigen beheer. De sound van Phat Noiz was geboren. Deze platen hebben het Europese vasteland amper bereikt. Blues Boulevard heeft dat echter netjes opgelost door het beste van deze twee albums te compileren op “How Long” dat aan deze kant van de wereld werd uitgebracht in 2008.

Laten we U nu maar alvast voorbereiden op de nieuwe van Alvin Jett & The Phat Noiz Blues Band waarvan Blues Blvd ons reeds een exemplaar toezond. “Honey Bowl” is de titel en ze wordt gereleased op 10 april in Europa, en pas later in de States en de rest van de wereld. Blijkbaar was Alvin zo in zijn schik met de compilatie van zijn vroegere werk, dat hij onze vrienden aanzocht om zijn nieuwste wereldwijd te verdelen.

Deze “Honey Bowl” is de voorlopige kers op de taart van de nog beperkte catalogus van de band. Het is een zeer overtuigende plaat geworden van vier muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. De veertien nummers die deze CD rijk is, zijn alle van de hand van de groepsleden, het leeuwendeel is van Alvin Jett.

Het is een aanstekelijke plaat geworden. Blues met een tikkel funk zoals in opener “Make Me Blue” wordt niet verbeterd door Nile Rodgers, luister naar de ritmegitaar. “Lay My Burden Down” is een moderne gospel, met een schitterende Frank Bauer op tenor saxophone. Chicago blues met de neus in de wind zijn “Bluesman’s Hat” en “3-Minute Man” en de titelsong “Honey Bowl” heeft een uitgesproken ‘latin’ feel over zich, met gitaarwerk dat met een vette knipoog naar ene Carlos refereert. “Lucky Charms” is een instrumentaal nummer met Alvin’s gitaar in de hoofdrol en een belangrijke tweede rol voor Frank’s tenor sax. Smooth jazz. “Graveyard Shift” roept bij mij herinneringen op aan Long John Baldry vanwege Alvin’s vocale werk. Ook weer dat gedreven gitaarwerk op de repetitieve blazerriffs. “Zombie Land” is een grappig stripverhaal op muziek getoondicht. Humor is trouwens vrij goed vertegenwoordigd op deze CD. Dan stappen we funky soul jazz wereld binnen met het eveneens instrumentale “Dem Haters”. Voor dit nummer is Pete Ruthenburg de rangen komen versterken met zijn Hammond B-3. “Alone & Drinkin’” is een swingend jazzy up tempo nummertje dat het drankverbruik bij eenzaamheid als onderwerp heeft. “Me, You & Cydnee” begint als countrynummer maar gaat over in een klassiek stukje gitaar jazz dat me aan een bekend nummer doet denken, maar ik kom er niet op. Een stukje swingende en meezingende rock zit in “A Year or Two or Ten or Twenty” en nodigt ten dans. En tenslotte “Runnin’ Like A Dog” waarin Alvin’s moderne blues gitaarstijl nog maar eens breed wordt geëtaleerd. Geen white blues vlugge notenreeksen. Zijn spel blijft ‘zwart’, zoals Byther Smith op epo, en zijn ritmegitaar invullingen zijn zondermeer subliem.

Deze CD is een mooie staalkaart van een band die ‘live on stage’ tot uitzonderlijke prestaties in staat is. Dat heb ik kunnen nalezen in recensies in gerenommeerde internationale bluesbladen. Niks dan lof is de algemene teneur. Een hechte band, die de drive er van begin tot eind in houdt. Phat Noiz wil naar België komen. Wie zet de eerste stap ?

witteMVS